Toprağın Hafızası

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Modern Çağın Unuttuğu Değer: Vefa

Zamanın hızla aktığı, her şeyin kısa ömürlü olduğu bir çağdayız. İlişkiler, dostluklar, sözler bile artık “anlık mesaj”ların süresi kadar dayanıyor. Oysa vefa; bu çağın en eski, en asil direnişidir. Çünkü vefa, geçmişine, insanına ve toprağına bağlı kalabilme ahlakıdır. Cemil Meriç’in ifadesiyle, “Sadakat, hafızanın erdemidir.”
Hafızasını kaybeden bir insan, vefasını da kaybeder. Geçmişini unutan toplum, köksüzleşir.

Unutmanın Sessiz İhaneti

Vefa; sadece duygusal bir bağlılık değil, insanın kendini aşma biçimidir. Kişi, yalnızca kendine değil, bir fikre, bir emeğe ve bir insanlık mirasına sadık kalabildiği ölçüde olgunlaşır. Çünkü insanı insan yapan şey, unutmamaktır.

Bir dostluğu yıkan çoğu zaman ihanet değil, unutkanlıktır. İnsan, ihaneti affeder ama unutulmayı kolay kolay affedemez. Çünkü unutulmak, varlığının gereksiz sayılmasıdır. Oysa vefa, “seni hatırlıyorum” demenin en zarif biçimidir.

Bir annenin yıllarca sakladığı çocukluk fotoğrafı, bir dostun kaybolmuş bir sesi hatırlaması, bir milletin tarihine sahip çıkması hepsi vefadır. Çünkü unutmamak, sadece geçmişi değil, kimliği de korumaktır.

Mevlânâ’nın şu sözü bunu en güzel şekilde anlatır:
“Her kim ki minnettardır, o nimeti çoğaltır.”
Vefasızlık ruhu çoraklaştırır; vefa ise insanı diriltir.

Toprak, İnsan ve Hafıza

Toprak, geçmişin en sadık şahididir.
Bir dağın sessizliğinde babanın sesi, rüzgârın dokunuşunda annenin sabrı, bir köy yolunda çocukluğun izi saklıdır. İnsan, köklerine, hatıralarına ve toprağına bağlı kaldıkça kimliğini korur.

Tarihte de bu böyledir:
Kanuni’nin Barbaros’a olan güveninde, Mustafa Kemal’in isimsiz askere eğilen bakışında, toprağını unutmayan her adımda vefa vardır.

Vefa, kalbin hafızasıdır. İnsan onu kaybettiğinde yalnız geçmişini değil, kendini de yitirir. Zaman geçer, şehirler değişir, insanlar da… Ama vefa; insanın içinde kalan son sadakattir.

Sonuç: Hatırlamak İnsanı Yaşatır

Belki de insanın en güzel hâli, hâlâ birine, bir söze, bir toprağa ya da bir hatıraya vefalı kalabilmesidir. Çünkü unutmamak, sadece geçmişi değil, insanın özünü yaşatır.

Vefa, geçmişe borcumuz, geleceğe mirasımızdır.
Ve toprak… hepsinin sessiz tanığıdır.