Evimin Tatlı Misafiri: Şebnem

Gözlerindeki heyecan ve neşe, odayı anında doldurdu. Kahvesini yudumlarken, pembeye boyadığı saçlarını gururla gösterdi. Eliyle saçlarına dokunarak onayımı bekledi; “Güzel oldu mu?” diye sordu. Ben de “Evet, çok güzel olmuşsun!” dediğimde, o tatlı gülümsemesiyle saçlarını savurdu ve beni kendisine hayran bıraktı. Evime geldiği için duyduğu mutluluk, gözlerindeki ışıltıyla belirdi. Kardeşiyle göz göze gelerek o anın tadını çıkardı. Kahve falı baktırmak istediğinde, heyecanı odanın havasını değiştirdi. sevgilim Nihat Doğan,” dediğinde, yüzündeki gülümseme, aşkın en saf halini yansıtıyordu.

Kahve falı baktırırken, “Galiba Nihat Doğan gelecek,” dedim. O da “Evet, çünkü o benim sevgilim,” yanıtını verdi. Elinde parlayan bir yüzük vardı; sık sık parmağını gösterip, aşkını pekiştirmek istiyordu. Giderken “Yine gelecek misin?” diye sordum. O da “Evet, sonra geleceğim,” dedi. Çantasını koluna takıp saçlarını savururken, hayranlıkla ona baktım. Gerçekten gözümde farklı görünüyordu. Onun cilvesi ve naif tavırları, kalbimde özel bir yer edindi.

Şebnem‘in ziyareti, hayatıma bir renk kattı. Onun içten gülümsemesi ve sevgisi, bana Down sendromlu bireylerin dünyasını bir kez daha hatırlattı. Bu özel bireyler, hayata farklı bir pencereden bakarken, içlerindeki sevgi ve neşe, bizim gözden kaçırdığımız basit ama değerli anların tadını çıkarmamızı sağlıyor. Onların sıcak kalpleri ve içten gülümsemeleri, hayatın gerçek anlamını yeniden keşfetmemi sağlıyor. Şebnem gibi özel bireyler, saf sevgileriyle dünyayı aydınlatıyor. Onların varlığı, hayatımda kalıcı bir iz bırakıyor.

İlknur Acar